ZWOLLE/ENSCHEDE – Miljoenen moeders werden zondag in het zonnetje gezet. Op dezelfde dag streden PEC Zwolle Vrouwen, PSV/FC Eindhoven, FC Twente Vrouwen en Ajax Vrouwen om tickets voor de finale in de KNVB-beker Vrouwen. Voetbal Centraal ervoer vreugde en teleurstelling. Over schreeuwende Brabanders en nuchtere Tukkers.
TEKST: Maarten de Jong
De buschauffeur tuurt over het grote stuur. Van binnenuit zijn de blauwe en witte kleuren op de zijkant van zijn voertuig niet zichtbaar. De logo’s van PSV en FC Eindhoven verraden de herkomst van de bus. Een blik op de klok in het stadion leert dat het half twee is. Nog een uur te gaan voor de aftrap. In de perskamer is het lastig om in één opslag de opstellingen te vinden. Normaal gesproken trekt een competitieduel van PEC Zwolle Vrouwen een handjevol journalisten en fotografen, nu zijn er zeker tien hoofden te tellen. Mooi, voor zo’n belangrijke wedstrijd.
Het is nogal wat. De mannen hebben de beker al gewonnen, de vrouwen hopen diezelfde stunt te kunnen herhalen. Niet makkelijk, want PSV/FC Eindhoven is een sterke tegenstander. Bovendien ontbreken vier basisspeelsters. De journalisten uit Brabant zijn op voorhand optimistisch. Winnen, dat gaat lukken. “Hoeveel werd het vorige keer ook alweer?”, wrijft een fotograaf uit Zwolle hen de 2-3 zege van de Blauwvingers van een paar weken eerder onder de neus. “Jullie krijgen het niet makkelijk.”
Vreemde in eigen huis
Op de tribune wordt een blond meisje steeds iets meer zichtbaar. Kika van Es klimt met haar krukken voorzichtig naar boven. Daar is een stoel. Zij en haar geblesseerde ploeggenoten uit Brabant zijn de ideale twaalfde vrouw. De rechterkant van het IJsseldelta Stadion is rood met wit gekleurd. Kolossale spandoeken spreken boekdelen: welkom bij de harde kern uit Eindhoven. Een jochie van amper een paar turven hoog slaat op de trommel. Dan komen de speelsters het veld op. Enorme slierten rook stijgen de lucht in. Het zicht is zelfs na wat wapperende bewegingen met onze handen even volledig weg. We dachten dat PEC Zwolle Vrouwen thuis speelt, maar lijken ons te vergissen.
PSV/FC Eindhoven is dominant. Het wachten is op de eerste goal. De thuisploeg zakt bijna volledig in. Na elf minuten maakt Lisanne Vermeulen er tegen haar oude ploeg al 0-1 van. De met bier gevulde kelen van de Brabantse supporters maken een enorm kabaal. Een kwartier later doen ze dat weer. Marije Brummel, nu in dienst van de Zwollenaren, gaat neer. Jette van Vlerken krijgt rood. Penalty. Judith Frijlink maakt er 1-1 van. Even is het bezoekende vak stil. Even maar. “Scheidsie is voor Zwolluh, Zwolle speelt met twaalf”, klinkt het dan verongelijkt. Bij rust is het 1-1.
Van Vlerken schuifelt voorbij. Haar geblesseerde ploeggenoten geven haar een bemoedigend klopje. Spannend is het in de tweede helft eigenlijk nooit. Zeker niet nadat Daniëlle van de Donk er na een klein kwartier 1-2 van maakt. “Wij gaan naar de finale”, brullen de fans van PSV/FC Eindhoven. Van Es en co juichen mee. “Kom, we zingen voor Nebojsa”, oppert een supporter met een rood PSV-shirt. “Voor wíe?”, vraagt een ander quasi onnozel. Zijn glas bier lijkt hem interessanter. “Né-, bo-, sjaaaa”, is het antwoord. Twee tellen later krijgt de trainer een onthaal. “Nebojsa die moet zwaaaaaien, oh, oh, oh, oh, oh.” De trainer voldoet aan het verzoek.
Tijd. PSV/FC Eindhoven wint, tot groot plezier van de supporters. Die kunnen het niet laten om oud-PSV/FC Eindhoven-speelster Marije Brummel te irriteren. “Bruuuumel neem je rotzooi mee”, schreeuwen ze. Honderd passen van ons verwijderd is de routinier niet te genieten. “Met tien man dit niet kunnen uitspelen, dat kan niet”, foetert ze. En weg is ze. Jammer, want ze was een van de betere speelsters op het veld. Haar frustratie is begrijpelijk. De vreugde van PSV/FC Eindhoven ook. Voor het eerst in haar tweejarig bestaan heeft het team de bekerfinale behaald.
Tessa Klein Braskamp treurt als ze onder de douche vandaan komt. Haar droom is in duigen. “Ik had het al zo mooi bedacht: lekker weer, veel supporters en dan FC Twente tegen PEC Zwolle”, lacht ze. “Helaas mogen we niet tegen mijn oude club spelen. We konden ook bijna geen kansen creëren.” In een tv-interview vertelt ze datzelfde riedeltje. De speelsters van PSV/FC Eindhoven zitten dan al allemaal in de kleedkamer. Veel interviews hoeven ze niet te geven. Een voetbalster is komende week aan de beurt en dat heeft ze net te horen gekregen.
“Hoooi”, begroet Jeslynn Kuijpers ons enthousiast. Op de achtergrond is Klein Braskamp nog in gesprek met RTV Oost. “Je bent uitgedaagd”, vertellen we. Kuijpers trekt haar wenkbrauwen op en zoekt hulp bij ploeggenote Nadia Coolen. “Naaaad, wat betekent uitgedaagd”, roept ze enthousiast en iets te hard. Gelukkig praat Klein Braskamp gewoon door. “Oeps”, ontdekt Kuijpers. Dan moet ze weer grijnzen. Op naar de bus, met die blauwe en witte letters. Die met dat logo van PSV/FC Eindhoven, voor de deur van het IJsseldelta Stadion. Terug naar Brabant. Want al leek het alsof het team in eigen huis speelde, de komende uren zijn de speelsters nog wel even zoet.
Amsterdamse wondergoal
Van Zwolle gaat onze tocht naar Enschede. In De Grolsch Veste wordt de tweede halve finale van de dag gespeeld. FC Twente Vrouwen neemt het op tegen Ajax Vrouwen. Beide teams zijn op dit moment de twee best presterende Nederlandse ploegen in de competitie. De Tukkers worden waarschijnlijk kampioen van Nederland, de Amsterdammers kunnen derde worden. En natuurlijk de bekerfinale bereiken. Dat is waar ze vol voor gaan.
Enschede. Dat is voor ons geen onbekende bestemming. Gelukkig maar, want de aftrap van het duel gaan we niet meer halen. Om 17.00 uur klonk het eerste fluitje. Op Twitter zien we de tussenstand van 0-2. Bij het arriveren bij het stadion stroomt een groepje supporters al naar buiten. “Was niet best hè”, moppert een van hen. Een ander schudt zijn hoofd. De eerste fans van FC Twente weten al genoeg: dit wordt niets meer. Tussen de hekken door valt het gele tenue van Ajax-keepster Marieke Ubachs op. De wedstrijd is nog aan de gang, al zal hij niet lang meer duren.
Van de parkeerplaats rijdt een witte auto met opdruk met een rustig gangetje weg. De vrouwen van Telstar waren ook aanwezig, zo blijkt. We kunnen door de hoofdingang naar binnen. Daar is de deur naar de catacomben. De steward duwt de klinkt naar beneden. Een blik van herkenning volgt. Goed dat we er weer zijn! Zo gaat dat bij het relatief kleine wereldje in het vrouwenvoetbal. Zelfs de steward bij de ingang kent ons.
Ajax Vrouwen heeft dus gewonnen. Het is 0-2 gebleven. De speelsters van beide teams zitten al in de kleedkamer. In het Enschedese kamp is het rustig. Manager vrouwenvoetbal Marleen Molenaar van Ajax Vrouwen komt naar buiten. Felicitaties zijn op zijn plaats. We zoeken Eshly Bakker, die naar horen zeggen een wonderlijk doelpunt heeft gemaakt. Bakker is zich aan het omkleden, maar komt er vlug aan. Ze grijnst van oor tot oor als het over haar goal gaat.
“Wat ik deed, ik weet het niet”, ratelt ze. “Het was uit een ingooi, toch?” Wij stemmen in, dachten uiteraard van wel. “Jaa, hij vloog er mooi in. Soms moet ik moeite doen en gebeurt er niks goeds, nu hoefde ik geen moeite te doen en maakte ik een mooie goal.” Op naar de bekerfinale, tegen PSV/FC Eindhoven. “Dat wordt leuk”, zegt Bakker. “Oh, kom je net uit Zwolle, hoe was het daar?” Wij praten haar bij. “Je hebt niks gezien? Haha! Wij waren de betere partij.”
Stilte voor de storm
Trainer Arjan Veurink van FC Twente Vrouwen stemt even later in. “Je moet groot genoeg zijn om dat toe te kunnen geven. Het liefst win ik alle prijzen, maar als ik moet kiezen, haal ik het liefst Europees voetbal.” Dat kan zomaar lukken. Zijn ploeg heeft met nog vier duels te gaan negen punten voorsprong op Ajax Vrouwen. Kampioen worden kan ook. Standard Luik heeft evenveel punten. “Dit is een incident”, merkt aanvalster Ellen Jansen nuchter op. “Vorige week wonnen we nog met 0-7. We hadden allemaal een offday.”
Ze verlaat de catacomben. De stilte keert terug in het Twentse kamp. De laatste speelsters sloffen weg. Door het raam van de perskamer wordt de spelersbus van Ajax zichtbaar. Na drie tellen is de overvolle parkeerplaats ons uitzicht. Wij gaan aan het werk. Ruim twee uur na de wedstrijd doet de beveiliger zachtjes de deur open. Hoe lang we nog nodig hebben, vraagt hij. Nog een paar minuten. Om iets na negen uur dooft het licht in de perskamer. De parkeerplaats voor de hoofdingang is dan al bijna verlaten. Na een paar passen zijn ook wij verdwenen. De stilte is volmaakt in en om het stadion. Voor zolang het duurt. Want er gaat hier binnenkort nog wel een feestje gevierd worden.
Van de redactie van:: Voetbal Centraal
Laat een reactie achter